حفاظت اجرایی پل استفاده از نئوپرن های الاستومری
در تمامی زمین لرزه های بزرگ ، آسیب پلها در اثرتخریب ستون ها بوده است . تخریب پل ها در زمین لرزه سال ۱۹۹۴ نوتریج وزمین لرزه سال 1995کوبا مشخص کرد که میزان مقاومت هیچ گاه برای ایمنی پل ها و عکس العمل مناسب آنها درزمان وقوع زمین لرزه به تنهایی ، کافی نیست .
برسی های بسیاری با هدف یافتن روش های مناسب برای محافظت از پل ها در زلزله های بزرگ انجام شده است که در میان راه کار های ارائه شده استفاده از نئوپرن ها LRBتنها راه حل ، برای کاهش نیروهای ناشی از زمین لرزه تا حد ظرفیت ارتجاعی ستون ها است.
با استفاده از این لرزه گیر ها ستون های پل از ورود به منطقه غیر خطی در امان میماند و این معنی سالم ماندن سازه پل در حین زمین لرزه را می باشد. علت اصلی استفاده ازجداساز لرز ه ای،تقلیل فرکانس ارزه ای سازه و نزدیک کردن آن به اندازه کوچک تر از لرزه های دارای انرژی غالب زمین لرزه است .
به صورت ساده جداسازی لرزه ای، دوره زمانی ارتعاشی سازه پل را افزایش داده و آن را از دور های دارای انرژی بالا تر زلزله جدا
می کند و به این صورت نیروی ورودی به ستون ها ،که ناشی از زمین لرزه و نیروی تفکیک است را کاهش می دهد. از دیگر مزایای استفاده از جداسازی نئوپرن های الاستومری تشکیل وسیله ای جهت مستحلک کردن نیروهای است . نیروی وارد شده به سازه در نقاط مختصر و به صورت کنترل شده ، میرا می گردد. به این سبب اسیب دیدگی در نقاط خاص و مشخصی متمرکز شده وامکان تعویض این قطعات پس ازوقوع زمین لرزه وجود خواهد داشت.
هم اکنون بیشتر پل های ترافیکی ایران دارای سه نوع عمده نشیمن گاه الاستومری ، فولادی و بتونی میباشند. که در این بین نشیمن گاه الاستومری به دلایل اقتصادی و فنی قسمت اعظمی از نشیمن گاه پلها را به خود اختصاص داده است عکس العمل برشی این نشیمن گاه ها تا لحظه شکست به صورت خطی بوده و به این ترتیب فاقد میرایی هیسترزیس هستند .
تعویض نئوپرن های الاستومری با نئوپرن های لاستیکی- سربی را می تواند تنها گزینه مناسب برای نگه داری سازه پل دانست.